SUZAN BATU İŞLERİ

​

İşlerimde, kadın işi olarak adlandırılıp, önemsenmediği için bir kenara atılmış, fakat yapması

sabır, yetenek, sevgi gerektiren ve hayatımıza renk ve güzellik katan işleme, örgü, dikiş gibi el

sanatlarını kullanıyorum. Bu önemsenmeyen uğraşlar üzerine odaklanıp, dokularından

esinleniyorum ve süsleme sanatının sınırlarını zorlayarak, soyut işler üretiyorum.

İğne, iplik yerine akrilik ve tual kullanıyorum. Amacım kadın uğraşlarını vurgulamak, kadın olarak

yaşamanın zorluklarına dikkat çekmek, emeklerin önyargı sonucu nasıl yok sayıldığını

göstermek.

​

Sergim yerleştirilirken, tual üzerine yaptığım yukarıdaki işlerin önüne kâğıt üzerine “ebru”

işlerim asılır. Burada bu tekniği kullanmamın sebeplerinden biri, geleneksel bir yöntem olup,

erkekler tarafından yapılması sakıncalı görülmese bile yine de “zenaat” olarak bir kenara atılmış

olması. Klasik ebrudan oldukça farklı bir yöntemle bir “fon” elde ettikten sonra, üzerini akrilik

boya ile “işleyerek” bitiriyorum. Bu işleri de, yine kadınlara kalmış bir uğraş olan “çamaşır” gibi,

mandallarla iplere asıyorum.

​

Bunlardan sonra yerleştirmede sıra Sümerbank ve benzeri pazenler kullanarak yaptığım Tanrıça

Elbiselerine geliyor. Onlar da “çamaşırların” önünde bir daire oluşturarak seyirciyi karşılıyor.

Çevreledikleri mekan Anaerkil Tarihten esinlendiğim, tasarım,kostüm, ve koreografisi bana ait,

performanslara sahne oluyor.

​

Sonuçta seyirci kendisini kucaklayıp, içine alan bir Gesammtkunstwerk’in içinde buluyor.

İşlerimin bütünü için geçerli olsa da, özellikle ebru işlerimde kullandığım renklerin,

çocukluğumun geçtiği İstanbul Boğazı sahillerinin, özellikle güneşli havalarda büründüğü

renkleri olduğunu söyleyebilirim.